Vakantie Bangkok
        Monks Bowl Village en Banglamphu
 

We  willen naar Monk’s Bowl Village, een steegje in het centrum van Bangkok. We nemen een taxi naar de Golden Mount. Dat is er vlakbij en dat weten chauffeurs te vinden. Namen van straten kunnen wij niet zo uitspreken dat zij het verstaan, kaart lezen kunnen de meesten niet en daarom is het handig een toeristen- attractie te noemen. De chauffeur zet de meter uit zodra we bij het hotel weg zijn en vraagt hoeveel we willen betalen. We sjacheren wat en betalen uiteindelijk teveel omdat we het niet gepast hebben en afhankelijk zijn van wat hij teruggeeft. Maar dat is nog altijd erg weinig voor de tijd die je rijdt. Tevreden lopen we om de Golden Mount heen. Het is me te warm om naar boven te klimmen.

Dan op weg naar het dorpje van de monnikenschalen. ‘Dorpje’? Het is een steegje, waar we op de hoek aan iemand vragen of we goed gaan. Die maakt het gebaar van een enorme schaal met zijn handen en springt dan op de fiets om voor ons uit te gaan vertellen dat we er aan komen. Twee blanke toeristen! We worden dan ook opgewacht door een stevige vrouw die meteen stoelen en flessen water aansleept, om ons te laten zitten naast iemand die bezig is een schaal te kloppen. Drie families maken hier nog schalen voor monniken om ‘s morgens eten in op te halen. Uit een stuk plaatstaal, met acht koperen stroken erin die de acht armen van Boeddha voorstellen. Als je op de kom slaat met een metalen voorwerp, klinkt het helder en luid, laten ze ons horen. 
Na het vormen gaan ze in het vuur om een geheel te worden en vervolgens worden ze prachtig zwart gelakt. In een vitrine staan er een aantal en we worden aangemoedigd om de grootste te kopen tegen een behoorlijk prijs. Uiteindelijk kopen we een kleine ongelakte. Daar kan weer een gezin een week van eten in Bangkok.
Ik ga op de foto met de vrouw die alles regelt, er worden nog foto's gemaakt van de vaklui die bezig zijn en dan lopen we een eindje verder het straatje in, zover als we mogen. Want de vrouw, die niet bepaald mager is, blokkeert de verdere doorgang, en maakt ons duidelijk dat we terug moeten. Dat betekent dat we de andere 2 families niet zien. Later zie ik op de kaart dat het steegje gewoon doorloopt, dus welke geheimzinnige reden dit had is mij niet duidelijk.

Het is een zeer hete dag en we besluiten met een taxi terug te gaan naar Banglamphu. We lopen door de straatjes, voorbij het afgebroken huis, waar nu kippen worden gehouden op de puinhopen, om bij ons favoriete restaurantje te gaan eten. Het is een terrasje met tafeltjes en echte stoelen buiten, wat ik niet zo vaak heb gezien in Bangkok. Meestal staan buiten wat krukjes rond een tafeltje, behalve in die paar straatjes bij Kao San Road, waar het wemelt van de backpackers. De kok is een kleine zachte man, die een beetje doet denken aan Lonny Garungan van een televisieprogramma over Aziatisch koken. 
Ik bestel TomYam soep, not so spicy, wat hem bezorgd doet vragen of het wel een beetje spicy mag, anders kan hij het niet koken. Mijn tafelgenoot neemt Pad Thai, de heerlijke gebakken noedels, die ook overal weer anders smaken.  
We rusten wat uit, kijken naar de kok en wat er zo allemaal op straat gebeurt. Een man met een handkar met oude dozen passeert. Op het kruispunt doet een kat zijn behoefte in een kuiltje. Er komt een meisje aanrijden op een brommer. Ze stopt en roept naar boven: ‘Oichi’ Ik moet lachen want toen we hier een jaar geleden zaten gebeurde er precies hetzelfde. Oichi is kennelijk niet zo vaak thuis. Het meisje kijkt naar ons en wordt verlegen. Het is in Thailand niet netjes om zo hard te schreeuwen.  We eten nog wat en drinken een biertje.

Bangkok is een enorme stad, zo groot als de provincie Overijssel, met een gigantische verkeersdrukte en luchtvervuiling. Maar hier lijkt het precies op de Jordaan in Amsterdam. Hier heerst rust, hier kun je door de straatjes dwalen en midden op een kruispunt stilstaan. Internetten kan hier in een  piepklein winkeltje waar jongetjes spelletjes zitten te doen en een uur emailen een dubbeltje kost. Alleen al om hier te kunnen eten zijn we nog een keer teruggekomen.