Reisverhaal Toscane

Dwalen door Toscane
 

We rijden de oude kasseienweg van Siena naar Rome. Hoe oud weet ik niet maar de kasseien zijn verdwenen en er ligt prachtig asfalt met een verblindend witte streep. Een streep die inhalen verboden zegt, maar dat schijnt hier toch soms een andere betekenis te hebben. De Via Cassia slingert zich tussen de heuvels door en van steigen is geen sprake, wel van bocht na bocht, want de ouden die deze weg aanlegden, hielden rekening met het geringe steigvermogen van paard en wagen.

We hebben ons in Siena helemaal vol laten lopen met kunst en zijn aan het platteland toe en omdat meteen maar goed te doen bezoeken we het piepkleine dorpje Bagne Vignole. Twee dure hotels heeft het dorpje, een met zwembad. Dat laatste wordt gevuld met water dat aangenaam verwarmd tot 52 graden zo uit de aarde te voorschijn komt. En dat zal je weten want het ruikt nogal naar zwavel. We bekijken het dorp, de hotels, de parkeerplaats, de herbergen en het zwembad en vinden het allemaal te duur.  We rijden nog door andere dorpjes, lunchen in Montecino, hoog op een berg, waar de streekwijn Brunello verkocht wordt in winkeltjes die heilige aandacht uitstralen.

Op naar het volgende dorpje om te kijken of ze daar een kamer voor ons hebben. Niet te vinden die kamer, dus we rijden door en net als ik sjaggerijnig begin te worden rijden we Galliano binnen en staat er camere op de muur van een huis. Dat huis blijkt een barretje te zijn, er naast is een gebouwtje met vier kamers boven een restaurant en ervoor een terras onder een zeer oude blauwe regen. De kamer is aan de achterkant met uitzicht op de heuvels vanaf het balconnetje dat we bij nader inzien niet betreden om een zwaluwfamilie niet te storen.
Je wilt de dood van een aantal hongerige zwaluwtjes niet op
je geweten hebben. Het barretje wordt beheerd door een Oma, een Opa, twee broers en de vrouw van een van de broers.

Zoals vaak veroorzaakt onze komst opschudding. Dat komt niet door ons, dat hoort bij Italianen, die maken van alles een 'problema' dat is een woord dat ik vaak heb horen zeggen.
En dat problema, dat van allerlei soorten kan zijn, wordt hard schreeuwend uitgewerkt in onze nabijheid omdat ze denken dat we ze toch niet verstaan. Dit keer gaat het om de ene broer, die een zootje maakt van het geld, nerveus als hij aangelegd is. Maar het komt allemaal goed en we betrekken onze kamer met de linnen lakens op het bed en alles zo schoon dat je je niet kunt voorstellen hoe ze het voor elkaar krijgen. De lakens van vorige gasten hangen te drogen in de boomgaard. Kom daar eens om thuis. We blijven twee nachten, eten in het restaurant dat we de winter doorhelpen met onze aanwezigheid, drinken veel te veel wijn omdat we niet hoeven te rijden en slapen als nooit te voren bij het geluid van zacht vallende regen.

De volgende morgen ontbijten we in het barretje waar de voltallige familie al weer aanwezig loopt te zijn, de nerveuze broer die bij elke kopje cappupcino diep zucht, de oude Oma
 zit te slapen en de schoondochter veegt, dweilt, begiet bloemen en voert gesprekken met chauffeurs die even stoppen voor een espressootje. De politie komt voor het zelfde evenals de vuilnisman. We voelen ons bijna indringers en lezen zogenaamd even de krant.


 

Weer verder met het platte land. Dit keer rijden we naar het westen naar San Gimignano, een middeleeuws stadje met poorten en veertien torens, waar er vroeger iets van zeventig gestaan hebben naar het schijnt. We passeren Colle di Val
d' Elsa, maar besluiten het niet aan te doen. San Gimignano is prachtig, maar te netjes bestraat om een middeleeuws gevoel te geven en bovendien zijn er zelfs op deze regen-achtige dag teveel toeristen. Maar niet getreurd, in een uithoekje van het stadje zitten we een tijd op een muurtje te genieten van een half uurtje zon. We hebben een beetje het gevoel dat wie Siena bekeken heeft verder middeleeuwse stadjes wel kan laten liggen. Dat is heel persoonlijk, maar voor ons geldt het en we besluiten dan ook Volterra aan de toeristen over te laten en lekker naar het strand te gaan. Ooit gehoord van Pisa aan zee, oftewel Marina di Pisa? Ik wed
van niet. Het is een kleine boulevard, met twee hotels, twee restaurants, een barretje en twee ijssalons als ik me goed herinner. Niets te beleven, ik kan het je verzekeren. Ook het strand stelt niets voor, dus blijf er weg en laat ons daar
lekker rondhangen.

We betrekken een kamer in het goedkoopste hotel, op de begane grond, temidden van de familievertrekken en het is duidelijk dat dit een tienerkamer is geweest vroeger.
Heerlijk, vredelievend als ik ben geniet ik toch van de Italiaanse familieruzies. Thuis kan ik er niet tegen, maar hier versta ik het niet. We gooien de luiken open, ontdekken dat we naast de levensmiddelenzaak zitten met alle levendigheid die dat biedt, zoals gesprekken op de stoep, het aanprijzen van verse abrikozen enzovoort. We blijven twee dagen, eten verrukkelijk in beide restaurants, lunchen een keer met brood, kaas en een fles wijn op onze kamer (tafeltje aanwezig), en zitten de hele zondagmiddag op een terras mee te maken hoe Italiaanse families hun zondag doorbrengen nadat ze massaal de zondagsmarkt bezocht hebben, die groter is dan het hele plaatsje. De zee klotst, de zon schijnt, wat kan een mens nog meer wensen.