Reisverhaal Glasgow     

Een langgekoesterde wens kan dankzij een meevaller in vervulling gaan. We landen op het kleine vliegveld bij Glasgow dat verrassend modern en verzorgd is. Dit in tegenstelling met het stationsgebouwtje waar we de trein naar de stad nemen. Het lekt, het tocht, er zijn geen zitplaatsen en je verwacht dat het achter je rug instort.

Na een uur door het donker komen we aan op een station, dat meteen aan Dickens doet denken, maar dan in luxe uitvoering. Rustieke winkeltjes binnen de overkapping in donker hout met ronde erkers,
maar binnen een modern assortiment kranten, tijdschriften en snoep. Ook een bar voor de dorstigen in de zelfde stijl, want zonder alcohol in het lijf Glasgow binnen stappen is eigenlijk niet verantwoord. Wij zijn van onszelf geen nachtbrakers, dus dronken lui tegenkomen is voor ons niet gewoon.

In Glasgow hoef je niet tot het donker te wachten om karikaturen van dronkaards tegen te komen want de gemiddelde man begint 's morgens aan het bier en houdt niet meer op tot wij al lang in bed liggen.Om van de vele soorten whiskey maar niet te spreken.
Maar goed, we stappen het station uit en staan meteen in het centrum, kroegen, winkels, hippe restaurants in overvloed. Het is vijf minuten lopen naar ons hostel. Hier moet je op je huwelijksreis zeker niet heen gaan, maar voor twee bedaagde lieden die alleen een (stapel)bed nodig hebben is het prima. Schoon, eigen douche en toilet en het raam kan open. Voor Nederlandse begrippen is het nog steeds duur, maar voor Schotland goedkoop. We kijken uit op een zo te zien duur hotel, waar chique mensen naar binnen gaan.

Na het neerzetten van onze tandenborstels, want voor meer is geen plek, maar hebben we ook niet bij ons, gaan we weer de stad in en vinden al snel een gezellig uitziende bar, Mac Sorleys, waar ook wat te eten valt. Dat laatste is zeker niet slecht en we genieten van het zicht op de vele pratende, lachende mensen, die hun kerstinkopen aan elkaar tonen en soms ook een cadeautje uitwisselen.

Helemaal uitgegeten en met genoeg drank op om het gevoel te hebben dat we er bij horen, lopen we verder de stad in om de kerstverlichting te bekijken. Die is mooi en overdadig. Op het grootste plein van het centrum, George Square, staat een naald met daarop een man, zal George wel zijn, die een verlicht strikje om heeft. Er is een ijsbaantje waar hele families wat rondzwieren, een koek en zopie inbegrepen en een lekker ouderwetse draaimolen.

Met dat opmerkelijke taaltje overal om ons heen voelen we ons mijlenver verwijderd van ons dagelijkse leven. Na een heleboel verlichting gezien te hebben lopen we cafe The Goose binnen. Buiten staat een meute te roken, want Schotland heeft al rookvrije horeca. Zei ik binnenlopen? Eerst moeten we gekeurd door de uitsmijters, twee oudere heren met wie ik geen loopje zou durven nemen. We worden doorgelaten en vinden zowaar twee stoelen.

Bestellen aan de bar, waar ik onmiddellijk aangesproken wordt door iemand die wel wat in me ziet, maar het keurig houdt. Mijn partner wordt later bij een volgende bestelling meteen bijna mee-genomen door een mevrouw die niet haar eerste drankje op heeft en zich languit tegen hem aandrukt.
Iedereen is aangeschoten, maar het is er vrolijk, gezellig.

De volgende dag lopen we door de hoofdstraat licht omhoog naar de Glasgow School of Art. We zijn erg benieuwd naar het werk van Rennie Macintosh. Een architect en binnenhuisarchitect die aan het begin van de twintigste eeuw heel eigen en moderne ideeen had en door steun van rijke mensen in staat werd gesteld ze uit te voeren. Hij was een voorloper van art deco. Het gebouw is geheel door hem ontworpen en ingericht en nu in gebruik als kunstenaarsopleiding. Door middel van een guided tour kunnen buitenstaanders gedeelten bezoeken.

Het gebouw is ontworpen als op zijn kop staand, beneden licht door lichtkoepels, boven kelderachtige gewelven. Hij is erg beinvloed door Japan maar heeft daar weer een eigen invulling aan gegeven. Een bepaalde lijn komt vaak terug bijvoorbeeld in schouwen, versieringen van raamkozijnen of meubels en is het best te vergelijken met een elegante gebogen snor, zoals hij die zelf had. Onlangs kwam ik hem tegen op een huis in Amsterdam-Zuid. Verder is het roosmotief dominant.

Het gebouw heeft overal lichtkokers die dan weer Japans van vorm zijn, verrassende doorkijkjes, uitzichten en overal is er aan gedacht dat er licht binnen moest komen. We kijken vanaf een vide in de bibliotheek en in de bibliotheek zelf weer op allerlei manieren omhoog naar het licht en naar buiten. De bibliotheek wordt door de rondleidster the jewel in the crown genoemd en is dat ook. We mogen maar een beperkt gedeelte zien, maar kijken ook onze ogen uit aan de mensen die er rondlopen en van een buitengewoon artistiek gehalte zijn, met veel lang haar en buitennissige mannenhoeden.

Hoewel ik een hekel aan guided tours heb, was dit genieten. De uitleg en het tempo waren goed.
In het bijbehorende winkeltje wil ik graag een lampje kopen zoals ze in de bibliotheek hangen. De bovengang van mijn huis zou er aanzienlijk van verbeteren maar de prijs (260 pond) doet me er van afzien.